Uncategorised

okt

2018

OKTOBER HALLOWEEN MAAND 2018: Anneliese Michel en de zes demonen

Welkom terug bij Oktober Halloween Maand op lynnrobin.com!

Deze hele maand deel ik artikels die gerelateerd zijn aan Halloween, horrorverhalen en… nou ja, gewoon enge dingen, om in de sfeer te komen voor 31 oktober 🙂

Dit is de vierde week en vandaag vertel ik over een onderwerp dat mij altijd serieus beangstigt. Namelijk… bezetenheid.

Uhm, tja, ik heb dus gemengde gevoelens bij het schrijven van dit artikel; ja, ik houd van horrorverhalen. Om de één of andere reden voel ik me mijn hele leven al aangetrokken tot enge dingen, gewoon omdat ik het heerlijk vind om zo nu en dan te griezelen – om in angst voor de tv te zitten, ’s avonds weggekropen op de bank met familie en/of vrienden, met een zak chips op mijn schoot. Yep, dáár geniet ik echt van.

MAAR: verhalen over bezetenheid, die jagen mij dus écht de stuipen op het lijf. Veel mensen stoppen het weg als onzin, maar aangezien ik persoonlijk al geloof in het bestaan van geesten en mogelijk ook demonen, vind ik het hele idee van bezetenheid dus echt kei eng. Yes! LYNN vindt iets ENG! Jazeker!

Eén van de engste verhalen die ik ken, is het waargebeurde, tragische verhaal van Anneliese Michel. En daar ga ik jullie vandaag dus over vertellen…

• Het verhaal: “Anneliese Michel”

Anneliese Michel was een Duits meisje, geboren op 21 september 1952. Ze kreeg een katholieke opvoeding en was een lief, vrolijk meisje.

Maar dat veranderde.

Op haar zestiende kreeg ze voor het eerst last van meerdere black-outs, wat haar in het ziekenhuis terecht deed komen. Na onderzoek trokken de artsen de conclusie dat ze leed aan epilepsie. Ze stuurden haar terug naar huis.

Daarna was Anneliese niet dezelfde meer.

Ze kreeg last van depressies, ze was niet langer dat blije meisje dat ze voorheen was, en begon zich ook steeds vreemder te gedragen. Anneliese ging op bedevaart naar San Damiano in Noord Italië, maar de vrouw die haar begeleidde merkte op dat Anneliese om de één of andere reden alle religieuze beelden zoals portretten of kruisbeelden van Jezus Christus uit alle macht uit de weg ging. Anneliese zei dat ze zo fel schitterden, dat ze er niet eens naar kon kijken. Ook was het onmogelijk voor haar om het altaar te betreden; het voelde alsof de grond onder haar voeten begon te branden als vuur en ze kon gewoonweg niet dichterbij komen.

Ook begon Anneliese vreemde dingen te zien – demonen, beweerde ze, vreselijke wezens. Ze toonden zich regelmatig aan haar, vaak zelfs meerdere keren op een dag. Tijdens het bidden begon ze visioenen te zien van geesten én hoorde ze hese stemmen in haar hoofd, die tegen haar zeiden dat ze “verdoemd” was en zou “rotten in de hel”.

Haar ouders schrokken en stapten in 1973 naar de kerk; ze vroegen om een exorcisme om hun dochter te redden, maar dit verzoek werd geweigerd…

Dat was een fout.

Anneliese ging alsmaar verder achteruit. De demonen gaven haar bevelen – de vreemdste, misschien wel meest mensonterende dingen, zoals het regelmatig uittrekken van haar kleding en urineren op de vloer. Daarnaast begon ze steenkool, dode vogels, vliegen en zelfs spinnen te eten, én haar eigen urine te drinken. De artsen probeerden haar te redden, maar geen medische hulp kon haar genezen of zelfs maar helpen.

Haar vader en moeder waren de wanhoop nabij en vroegen de kerk nogmaals om hulp. In 1975 stemden ze eindelijk toe tot een exorcisme.

Maar één exorcisme bleek niet genoeg.

Twee priesters en een bisschop voerden meerdere keren in de week een exorcisme uit, om de demonen uit haar lichaam te drijven. Tijdens deze uitdrijvingen moest Anneliese de hele tijd kniebuigingen maken – ze was echter zo zwak, en ze moest het zo ontzettend vaak doen, dat ze uiteindelijk haar knieën brak.

Haar gezondheid ging in rap tempo achteruit. De uitdrijvingen werkten niet en Anneliese kreeg van de demonen binnenin haar de opdracht om te stoppen met eten. Ze viel zo vreselijk af, dat ze uiteindelijk ongeveer slechts nog 30 kilo woog.

In 1976 werd de laatste uitdrijving gedaan. Anneliese was zo zwak dat ze zelf niet meer neer kon knielen, dus haar ouders moesten haar helpen bij de bewegingen.

De volgende dag stierf Anneliese aan ondervoeding, uitdroging en een longontsteking.

Haar ouders en de priesters werden hierna veroordeeld tot zes maanden celstraf, omdat zij niet goed voor haar gezorgd hadden en haar constant hadden gedwongen de kniebuigingen te herhalen, die ze helemaal niet aankon. Ook waren de uitgevoerde uitdrijvingen ouderwets en achterhaald voor die tijd; men sprak er schande van… maar de priesters bleven hoe dan ook overtuigd van het feit dat ze, vlak voor Annelieses dood, toch alle demonen hadden weten uit te drijven…

• Meerdere demonen

Over het algemeen is iemand meestal “slechts” bezeten door één demon, maar bij Anneliese Michel was dat een ander verhaal. Tijdens de uitdrijvingen hebben de priesters geluidsopnames gemaakt, waarop – kennelijk – te horen is dat de demonen ruzie maakten met elkaar, allen vechtend om op de voorgrond te komen.

Er zaten maar liefst zes demonen in Anneliese, die zichzelf volgens de priesters Lucifer, Cain, Judas Iscariot, Fleischmann, Hitler en Nero noemden.

Deze geluidsopnames zijn nog steeds te vinden; jazeker, ze staan zelfs op YouTube. Ik heb ze een paar jaar geleden eens beluisterd. Om eerlijk te zijn heb ik sterk zitten twijfelen of ik ze zou delen in dit artikel en bijna besloten het niet te doen – noem me een schijtluis, maar ik vind het echt flink beangstigend om te horen!

Toch interesse? Ik zou zeggen… “enjoy”:

**Ben je echt nogal bang uitgevallen en beangstigen griezelfilms je echt héél erg, dan raad ik je af deze geluidsopnames te luisteren… 🙂 Ik wil niet op mijn geweten hebben dat je er nachtmerries aan overhoudt, natuurlijk! 😉 (Daar zijn mijn boeken namelijk voor. LOL)

• Het huis van Anneliese Michel

Op 18 juni 2013 is Annelieses ouderlijk huis, waar ze dus is onderworpen aan meerdere exorcismes én is overleden, afgebrand.

Volgens de politie had het te maken met doodnormale brandstichting, maar veel mensen houden vol dat het te maken heeft met de uitdrijvingen in de jaren ’70. Ze beweren namelijk geesten te zien op de foto’s van het brandende huis…

• Waar of niet waar?

Deze vraag kan ik blijven stellen over dit soort onderwerpen. Na het lezen van het bovenstaande verhaal en het beluisteren van de geluidsopnames, zullen er immers altijd twee kampen zijn; de één vindt het beangstigend, want misschien geloof je wel dat dit echt mogelijk is, dat bezetenheid daadwerkelijk voorkomt. De ander, en misschien ben jij dit wel, lacht zich nu echt kapot.

Nou, zoals je inmiddels wel van me begrepen hebt, geloof ik dat het best goed kan. Ja, tuurlijk, ook ik heb ergens zo mijn twijfels. In eerste instantie, toen ik Anneliese Michels verhaal voor het eerst las, vroeg ik me af of ze wel écht bezeten was. Misschien was ze gewoon geestesziek en beeldde ze zich van alles in? Kan best.

Maar toen beluisterde ik de geluidsopnames en dat bracht me aan het twijfelen. Kan je dat écht verzinnen? Of had ze gespleten persoonlijkheden, die hun eigen leven waren gaan leiden? (Wat het trouwens niet minder beangstigend maakt, als je het mij vraagt.)

Bezetenheid vind ik altijd een lastig onderwerp. Het kan net zo goed zijn dat iemand gewoon aan een geestelijke ziekte lijdt. Maar aan de andere kant hoor je veel van dit soort verhalen, verspreid over de hele wereld, en hoor je sommige demonen-namen vaker terugkeren. En aangezien ik persoonlijk ook geloof in het bestaan van geesten… is er altijd een deel van mij dat zich afvraagt of demonen dan misschien ook bestaan, kwade wezens die via onze lichamen tot deze wereld door willen dringen.

Klinkt als een fantasy concept. Maar de bron van fantasie ligt altijd in de realiteit, toch?

• Oorzaken van bezetenheid

Die zijn niet altijd duidelijk, hoewel ik er flink research naar heb gedaan. Niet omdat ik nou zo bang ben om zelf ten prooi te vallen aan een demon (zo angstig ga ik nu ook weer niet door het leven, haha), maar gewoon omdat ik uit wilde zoeken hoe het sommige mensen is overkomen.

Eén van de oorzaken kan je karakter zijn. Ik heb begrepen dat mensen die altijd erg boos, gewelddadig of jaloers zijn, sneller de aandacht van een demon kunnen trekken, omdat die zich aangetrokken voelen tot dat soort negatieve emoties. Mensen die heel negatief in het leven staan, hebben kennelijk ook een zwakker “aura”, een soort lichtschild dat ieder mens bij zich draagt. Hoe krachtiger en positiever je bent, hoe sterker het licht van je aura is; hoe zwakker en negatiever je bent, hoe breekbaarder het schild is en hoe minder ver je aura reikt.

Voor de één klinkt dit wellicht als zweverig gezemel, maar ik vind het logisch klinken. Persoonlijk ben ik een ware aanhanger van positief in het leven staan; ik geloof zeer sterk in de kracht van energie en dat je de energie rondom je kan beïnvloeden met je eigen houding. Uit eigen ervaring heb ik geleerd dat als je je negatief voelt en negatief denkt, je alleen maar vervelende dingen aantrekt; doe je je best om positief te blijven en te genieten van het leven, dan komen er ook goede dingen naar je toe. Dit is zo’n beetje mijn levensfilosofie, en ieder jaar probeer ik er meer naar te leven.

Máár… nu zeg ik dit allemaal wel, maar Anneliese Michel werd juist door haar omgeving gezien als “een blij, lief en vrolijk meisje”. Dat klinkt niet als iemand die negatief in het leven staat en daardoor ontvankelijk is voor demonische bezoekers, hè?

Het blijft dus een raadsel…

• “I’m an evil demon, so I’m going to take over the world!”

Misschien denk ik te veel na, maar ik zit dus met nog een paar vragen. Ten eerste: wát zijn demonen nou eigenlijk? Zijn het echt duistere wezens uit een andere wereld, een andere dimensie? Iets zoals de hel? Een rijk van demonen?

Stel dat het inderdaad zo is; wat willen ze dan bereiken door mensen bezeten te houden? Zijn ze echt zoals demonen vaak in films en boeken getoond worden? Je weet wel, gewoon puur slechte wezens die de wereld over willen nemen… gewoon omdat ze zo evil zijn?

Ik weet het niet, hoor. Laat ik het zo zeggen, mijn verhalen/schrijvers-brein slaat dan gelijk aan het werk en ik probeer mijn bad guys – hoe evil ze ook zijn – wel altijd een motief te geven. Een reden waarom ze, bijvoorbeeld, de wereld over willen nemen.

Dus hoe zit het dan met “demonen” in het echte leven?

Of zijn het boze geesten, een soort poltergeists; de geesten van mensen die het leven niet los kunnen laten en vervuld zijn met woede, en zich daarom afreageren op levende mensen? Is het gewoon zo’n “simpele” reden?

Zoals je begrijpt, ik heb de antwoorden niet. Ik vraag me af wie ze eigenlijk wel heeft… 🙂

• “Welkom, Lucien”

En ook deze week heb ik weer een kort verhaal geschreven, losjes gebaseerd op het onderwerp van deze week. De titel is “Welkom, Lucien” en vertelt het verhaal over een exorcist, demonen… en een gevaarlijke deal.

>>> Lees “Welkom, Lucien” hier <<<

• Wat denk jij?

Wat vind jij van het verhaal van Anneliese Michel? Denk je dat ze gewoon aan een vreselijke geestesziekte leed, of geloof jij ook in het bestaan van demonen en dat bezetenheid een echte mogelijkheid is? Laat het weten in de comments!

En dit concludeert het vierde artikel van Oktober Halloween Maand! Ik hoop dat jullie het interessant vonden en bedankt voor het lezen!

BE CREEPY. STAY FREAKY.

– Lynn

okt

2018

OKTOBER HALLOWEEN MAAND 2018: The Amityville Horror

Welkom terug bij Oktober Halloween Maand op lynnrobin.com!

Deze hele maand deel ik artikels die gerelateerd zijn aan Halloween, horrorverhalen en… nou ja, gewoon enge dingen, om in de sfeer te komen voor 31 oktober 🙂

Dit is de derde week en vandaag zal ik jullie vertellen over “the Amityville Horror”.

Een waargebeurd verhaal uit Amerika, dat inmiddels al een paar keer verfilmd is. Ik was elf of twaalf jaar oud toen ik de originele verfilming uit 1979 zag – mijn ouders hadden me er weleens wat over verteld, en op een dag kwamen ze thuis met de dvd. Tja, de ouders van mijn vriendjes en vriendinnetjes deden er juist álles aan om de tere zieltjes van hun kinderen te beschermen tegen enge dingen, maar mijn ouders wisten allang dat ik een verloren zaak was (haha) en stimuleerden juist mijn fascinatie met horror 😉 Iets waar ik ze nog steeds heel dankbaar voor ben!

Hoe dan ook. De film was ENG. Dat is hij nog steeds, zelfs als ik ‘m nu kijk op mijn zesentwintigste. Vooral omdat je in je achterhoofd weet dat het écht is gebeurd; dat maakt voor mij alles veel intenser. De “gewone”/verzonnen horrorfilms werken meestal alleen maar op mijn lachspieren.

Het verhaal heeft me altijd al beangstigd en toch ook geïntrigeerd… en daarom wil ik jullie er vandaag over vertellen 🙂

Lees gauw verder…

• Het verhaal: “The Amityville Horror”

Rond 3:15 AM, op 13 november 1974, vermoordde de man Ronald DeFeo Jr. zijn hele familie (zijn ouders en vier broers en zussen) door ze dood te schieten met een shotgun, in hun huis in Amityville, New York. Hij beweerde dat er een stem in zijn hoofd was die hem had gedwongen dat te doen.

Hierna kwam het huis op 112 Ocean Avenue terug op de markt, maar vanwege de vreselijke gebeurtenis werd de prijs van het huis alsmaar lager en lager; niemand wilde er wonen.

Maar een jaar later was er toch een echtpaar dat het huis kocht, voor slechts 80.000 dollar: George en Kathy Lutz, pasgetrouwd en klaar om hun nieuwe leven te beginnen, samen met Kathy’s kinderen uit haar vorige huwelijk – twee zoons en een dochtertje. Er werd hen echter niet verteld over de moorden die in het huis waren gepleegd…; dat werd angstvallig voor hen verzwegen.

Hoewel George niet echt gelovig was, was Kathy katholiek, dus ze vroegen een priester – Father Delaney – om hun nieuwe huis te zegenen.

En vanaf dat moment begonnen er vreemde dingen te gebeuren.

“The Amityville House” (BRON FOTO)

De priester ging het hele huis door met zijn Bijbel en zijn kruis, zegende iedere hoek – maar toen hij één van de kamers binnenstapte, klapte opeens de deur dicht… en ging niet meer open. De deur zat dicht, de ramen zaten dicht, en toch vulde de kamer zich op onverklaarbare wijze met vliegen. Tientallen vliegen, honderden vliegen. Hij probeerde de kamer te ontvluchten, maar het was alsof een donkere macht hem opgesloten hield.

Toen hoorde hij een stem, een luide fluisterstem die boven het gezoem van de vliegen uit wist te komen, die zei:

“Get out.”

Daarna ging de deur opeens weer open. De priester vluchtte.

Dat was echter niet het einde voor Father Delaney. Hij probeerde de familie Lutz te helpen en te waarschuwen, maar hij kreeg verschrikkelijke buikkrampen, blaren op zijn handen toen hij naar Kathy probeerde te bellen, de remmen en het stuur van zijn auto werkten niet meer… Uiteindelijk werd hij zelfs blind.

Ook Kathy’s tante, een non, kwam nog langs in het huis, maar terwijl ze er was voelde ze zich vreselijk ziek worden en was ze gedwongen te vertrekken.

Daarnaast merkte de familie ook vreemde dingen op. In sommige kamers van het huis was het ijs- en ijskoud. Groen slijm kwam uit de muren gesijpeld. Er waren vreemde geuren te ruiken. De deur van de garage klapte steeds open en dicht, open en dicht; het hele gezin zag het gebeuren. Het kruis dat ze aan de muur hadden hangen, werd telkens ondersteboven gedraaid – wat volgens het katholicisme een teken van de Duivel is. De babysitter die op een avond kwam oppassen, raakte opgesloten in een kast. Eén van de zoons had een ongeluk met een raam, waardoor hij zijn hand brak. Het dochtertje (de jongste van het gezin), leek een onzichtbaar vriendinnetje te hebben, genaamd Jody. De moeder zag haar dochter soms op een stoel zitten, tegenover een schommelstoel, alsof het andere meisje daarop zat. Kathy dacht de schommelstoel zelfs te zien bewegen, terwijl er niemand op zat, maar de stoel stopte als ze vervolgens weer keek. Ook dachten ze soms twee rode ogen naar binnen te zien kijken. En de hond bleef terugkeren naar de kelder, waar hij zich vervolgens heel onrustig gedroeg.

En George, de vader, begon steeds slechter te slapen: iedere nacht werd hij om exact 3:15 wakker. Het precieze tijdstip waarop de moorden op de voorgaande bewoners waren gepleegd.

George’s werk begon eronder te lijden, hij werd ook steeds geïrriteerder en kwader, naarmate de weken verstreken leek hij niet eens meer op de man die hij was. Niet alleen zijn familie, maar ook zijn zakenpartner maakte zich zorgen om hem en kwam langs met zijn vrouw, die gevoelig was voor het paranormale. Ze was zowel verafschuwd als geïntrigeerd door de dingen die ze voelde in het huis.

Kathy voelde steeds meer nattigheid en begon onderzoek te doen naar de geschiedenis van het huis. Ze ging naar de bibliotheek en ontdekte dat er moorden waren gepleegd een jaar voor ze er kwamen wonen, maar ook dat het huis was gebouwd op een Shinnecock (een Indianenvolk) begraafplaats én dat er ooit een duivelaanbidder genaamd John Ketchum op het land had gewoond.

Alles ging van kwaad tot erger, op de laatste nacht werden de zoons ’s nachts wakker en bleken ze boven hun bed te zweven – en op diezelfde nacht stond George bijna op het punt zijn eigen familie te vermoorden om klokslag 3:15. Maar hij schrok op, nog voor hij iets kon doen, en besloot direct te vluchten met zijn vrouw en kinderen. Ze wisten uit het huis te ontsnappen, reden weg met de auto en keken nooit meer achterom.

Er wordt gezegd dat ze nooit meer teruggekeerd zijn naar het huis en ook nooit hun eigendommen zoals kleding hebben opgehaald. Ze hebben alles achtergelaten en zijn in een andere staat gaan wonen. Ze hebben slechts 28 dagen in het huis gewoond.

• De sceptici

Is dit verhaal écht waargebeurd? De een gelooft van wel, de ander is ervan overtuigd dat het klinkklare onzin is. Koude plekken in het huis? Vreemde, vieze geuren? Groen slijm dat uit de muren gedropen kwam? Bullshit. Er wordt zelfs beweerd dat de familie het hele verhaal heeft verzonnen en dat wordt ondersteund door de advocaat van de familie, die kennelijk publiekelijk heeft beweerd dat hij het verhaal heeft bedacht samen met George en Kathy “onder het genot van vele glazen wijn”. In 1973 was de film The Exorcist namelijk een enorme hit, mensen waren bezig met het paranormale, en zo probeerden ze gewoon aandacht te krijgen en veel geld te verdienen.

Dat zeggen de sceptici.

Máár: hoe verklaren ze dan het volgende? George en Kathy zijn namelijk onderworpen aan een leugendetectietest – en ze slaagden met vlag en wimpel.

Bovendien heeft de advocaat bovenstaande uitspraak gedaan, nadat hij onenigheid had gekregen met het echtpaar Lutz.

Daarnaast heeft één van de zoons, Daniel Lutz (die pas 10 jaar oud was toen hij in het huis woonde), op volwassen leeftijd meegewerkt aan een documentaire genaamd “My Amityville Horror” en gezegd dat het huis zijn leven heeft geruïneerd en dat hij er tot op de dag van vandaag nog steeds nachtmerries van heeft. De dochter heeft nooit publiekelijke uitspraken willen doen.

De kinderen waren nog jong toen ze dit meemaakten – dus waarom zouden ze er nu, als volwassenen, over blijven liegen?

• Verklaringen

Daarnaast heeft Daniel Lutz in diezelfde documentaire nog wat dingen verteld die de gebeurtenissen in het huis enigszins kunnen verklaren; dingen die niet ter sprake komen in de verfilming.

In de film lijkt George namelijk een vriendelijke, prettige man te zijn, die een goede vader voor de kinderen was – maar Daniel Lutz heeft verteld dat hij helemaal niet zo’n fijne man was en hem, zijn broer en zusje soms zelfs sloeg.

Bovendien bleek George ook veel bezig te zijn met het occulte. Daniel Lutz zei dat hij – in hun vorige huis, dus voordat ze in Amityville gingen wonen – zijn stiefvader ooit in de garage een voorwerp zag verplaatsen met telekinese. Ook bleek George veel boeken in de kast te hebben staan over occulte, donkere onderwerpen.

Het zou dus goed kunnen – als je daarin gelooft – dat George met zijn interesse en bezigheden iets heeft geactiveerd in het huis; duistere krachten, die door hém zijn aangewakkerd.

Wat ook opmerkelijk is, is dat Daniel Lutz heeft verteld dat hij – nadat ze pas 2 uur in het huis waren ingetrokken – al een ongemakkelijk gevoel kreeg. Ook vertelde hij dat hij alleen in een kamer was en dat de kamer zich opeens vulde met honderden vliegen. Hij verliet de kamer, haalde zijn moeder en ging met haar terug naar de kamer. Alle vliegen waren van de aardbodem verdwenen.

Dit lijkt héél erg op wat er met de priester gebeurde. Twee soortgelijke incidenten… Hoe kan dat nou verzonnen zijn?

• Nieuwe bewoners

Geloof het of niet, maar na dit tweede incident in het huis hebben nog vier families in The Amityville House gewoond.

Het laatste wat bekend is, is dat het huis in februari 2017 wederom is verkocht, ditmaal aan een eigenaar wiens naam niet is vrijgegeven. Hij of zij heeft het huis gekocht voor 605.000 dollar; 200.000 dollar onder de vraagprijs.

• Fictie of realiteit?

Tja, dat is altijd de vraag, hè? Om heel eerlijk te zijn ben ik één van de mensen die gelooft dat dit verhaal waar is. Oké, natuurlijk heb ik het verhaal vooral leren kennen door de film en natuurlijk weet ik (als de beste, haha :D) dat de feiten in fictie nog wel eens verdraaid en flink aangedikt willen worden; dat doe ik zelf immers ook graag in mijn boeken. Om het publiek te entertainen, probeer je altijd nét een stapje verder te gaan.

Bovendien heeft de film (en ik heb het echt over het origineel uit de jaren zeventig, niet die remake uit 2005; die is vreselijk opgeklopt en compleet onzinnig als je het mij vraagt… maar dat is mijn mening) van The Amityville Horror ook een huiveringwekkende soundtrack. Luister de theme maar eens…:

Dat helpt natuurlijk wel het griezelsfeertje te versterken, máár: ik denk echt dat er een kern van waarheid in het verhaal moet zitten, ondanks alle sceptici en wat ze allemaal zeggen om de feiten te weerleggen. Ik kan me gewoon met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat je dit zou verzinnen.

Wie koopt er nou bewust een huis waar moorden zijn gepleegd, om er vervolgens welgeteld 28 dagen te blijven wonen, om er uiteindelijk op een nacht hals over de kop uit te vertrekken, alleen maar om er een sterk verhaal over te kunnen verzinnen waar je veel geld mee kan verdienen door o.a. de filmrechten te verkopen? Ik kan het me niet voorstellen.

Maar… misschien denk jíj er wel heel anders over? 🙂

• “Poppen en Nachtmerries”

Net als de afgelopen weken, deel ik ook deze week weer een kort verhaal, gerelateerd aan dit artikel! Ik heb een verhaal geschreven genaamd “Poppen en Nachtmerries”, dat losjes geïnspireerd is door The Amityville Horror. Ik heb gewoon wat elementen geleend en daar weer zelf een twist aan gegeven!

>>>Lees “Poppen en Nachtmerries” hier <<<

En dit was alweer het artikel voor de derde week van Oktober Halloween Maand! Hopelijk heb je het met plezier (uh…) gelezen en zie ik jullie ook volgende week weer terug! Dankjewel voor het lezen!

Wil je iets kwijt? Denk je net als ik dat er een kern van waarheid in het verhaal zit, of ben jij één van de sceptici? Laat het weten in de comments…

BE CREEPY. STAY FREAKY.

– Lynn

okt

2018

OKTOBER HALLOWEEN MAAND 2018: Banchō Sarayashiki

Welkom terug bij Oktober Halloween Maand op lynnrobin.com!

Deze hele maand deel ik artikels die gerelateerd zijn aan Halloween, horrorverhalen en… nou ja, gewoon enge dingen, om in de sfeer te komen voor 31 oktober 🙂

Dit is de tweede week en vandaag gaan we over de grens: namelijk… Japan!

Ook de Japanse cultuur kent vele griezelverhalen en het leek me eens leuk om het te hebben over hoe ze daar dat soort verhalen vertellen; verschilt het erg van de Westerse cultuur, of juist helemaal niet?

Lees gauw verder…

• Het verhaal: “Banchō Sarayashiki” – The Dish Mansion at Banchō

Banchō Sarayashiki is het waargebeurde verhaal van een mooi meisje genaamd Okiku. Ze was een dienstmeisje en werkte voor de samurai Aoyama Tessan, in het Himeji Kasteel.

Aoyama was verliefd op Okiku en probeerde haar meer dan eens te verleiden – maar Okiku beantwoordde zijn gevoelens niet en wees hem keer op keer af.

Dus de samurai verzon een truc om haar alsnog voor zich te winnen:

Zijn familie had welgeteld tien zeer kostbare borden van Delfts Blauw, die Okiku vaak schoon moest maken. Aoyama verstopte één van de tien borden… en beschuldigde Okiku er onterecht van dat ze hem kwijt was geraakt.

Er was maar één straf hiervoor: de dood.

Okiku raakte in paniek en telde de borden. Ze telde ze nog een keer en nog een keer, maar het maakte niet uit hoe vaak ze het deed. Ze telde er telkens maar negen. Uiteindelijk kon ze niet anders dan aan Aoyama vertellen dat ze één van de borden inderdaad was verloren.

Aoyama zag zijn kans – alles verliep precies zoals hij het had gepland. Hij zei tegen Okiku dat hij een oogje dicht wilde knijpen en haar niet zou doden, als ze zijn geliefde zou worden.

Maar Okiku was nog altijd niet verliefd op hem. En wees hem af.

De samurai werd woedend, sleurde Okiku met zich mee en gooide haar in de waterput. Ze stierf op slag door de val.

Dat was echter niet het einde.

Okiku’s geest keerde terug om wraak te nemen en Aoyama werd dag in dag uit geplaagd; telkens weer kwam Okiku’s geest uit de waterput tevoorschijn… en begon te tellen:

‘Eén… twee… drie… vier… vijf… zes… zeven… acht… negen…’

Hierna stopte ze en liet een vreselijke, oorverdovende gil horen – die het tiende, ontbrekende bord vertegenwoordigde -, waarna ze terugkeerde naar de waterput… om het de volgende keer weer opnieuw te doen.

Aoyama werd tot waanzin gedreven, maar toen kwam er een exorcist die heel hard “tien!” schreeuwde, nadat Okiku’s geest tot negen had geteld.

En dat was alles wat nodig was om Okiku’s geest te kalmeren – ze was opgelucht dat iemand het tiende bord voor haar had gevonden. Okiku vond eindelijk rust… en de samurai Aoyama Tessan zag haar vervolgens nooit meer…

“Himeji Castle” in de nacht. BRON AFBEELDING

• Eind goed, al goed? Nou…

Wat misschien wel het meeste opvalt, is dat het niet echt een “goed” einde heeft. Ja, Okiku’s geest vindt eindelijk rust – maar de samurai komt gewoon weg met wat hij haar heeft aangedaan.

Natuurlijk wordt er beweerd dat dit een waargebeurd verhaal is (er schijnt ook daadwerkelijk een waterput te zijn in het Himeji Kasteel, waar Okiku gesignaleerd is…), maar laten we even naar de fictieve kant kijken; dit is namelijk een verhaal dat vroeger vaak voor vermaak aan het volk werd verteld.

Ik denk dat in een Westerse versie van dit verhaal, de samurai écht afgestraft zou zijn voor wat hij heeft gedaan. Tenminste, als het aan mij zou liggen, had ik Okiku hem met zich mee laten nemen naar de dood, of iets dergelijks 😉 Maar misschien is dat gewoon mijn Westerse manier van denken?

• Westerse invloeden: “Banchō Sarayashiki” in een héél ander jasje

Het verhaal van Banchō Sarayashiki heeft meerdere versies; degene die ik hierboven heb verteld, is de meest algemene versie die vaak aan het volk werd verteld in poppenshows, die toen heel populair waren in Japan.

Maar er is ook nog een hele andere versie:

De shogun (een grote samurai leider, wiens macht evenaarde met die van de keizer) Aoyama Harima was verliefd geworden op het dienstmeisje Okiku. Aoyama had haar beloofd om met haar te trouwen, maar had een huwelijksaanzoek gekregen van een tante. Aoyama zei echter tegen Okiku dat hij het voorstel af zou wijzen, omdat hij te veel van Okiku hield.

Maar Okiku twijfelde aan hem – hield hij echt zó veel van haar? – en besloot uit te testen hoe oprecht zijn liefde voor haar was, door één van de tien dure borden te breken die hét erfgoed waren van de Aoyama familie.

Hier was maar één straf voor: de dood, en dat is ook wat de Aoyama familie eiste: dat Okiku gedood zou worden.

Aoyama Harima suste de boel echter, hij was er namelijk van overtuigd dat Okiku het bord per ongeluk had gebroken, en wilde haar ongestraft laten. Maar toen biechtte Okiku aan hem op dat ze het bord wél met opzet had gebroken, om zijn liefde te testen… en Aoyama werd woedend. Hij vermoordde haar en gooide haar lichaam in de waterput.

Hierna begon hij Okiku’s geest te zien. Iedere nacht ging ze het huis binnen en telde de borden, één tot en met negen. Op een nacht kwam Aoyama haar geest tegen in de tuin. Hij werd verscheurd door spijt en schuldgevoelens, en verwachtte een woedende blik in haar ogen aan te treffen; hij was ervan overtuigd dat ze teruggekomen was om wraak te nemen.

Maar de uitdrukking die hij op haar gezicht zag, was er niet eentje van kwaadheid, maar van schoonheid en kalmte.

Hij miste Okiku vreselijk en dus pleegde hij “seppuku” (rituele zelfmoord onder de samurai), zodat hij voor eeuwig bij Okiku kon zijn… in de dood.

• Romantisch

Hoewel het verhaal nog steeds wel een beetje luguber is, is het ergens wel romantisch (als we bepaalde feiten even overzien, althans, zoals dat Okiku’s geliefde haar vermoordde en in een waterput gooide; dat is niet zo best, hè?) – en dat valt niet te zeggen over de andere versie van dit verhaal.

Deze versie van Banchō Sarayashiki is overduidelijk heel fictief en voortgekomen vanuit de Meiji Ishin (de “Meiji-restauratie”), een tijd waarin de macht weer bij de keizer kwam te liggen en weg werd gehaald bij de samurai. Japan had uit alle macht geprobeerd de Westerse invloeden buiten de deur te houden, maar onder leiding van keizer Meiji veranderde dat en drongen Westerse technologieën en ideeën de Japanse cultuur binnen – zo ook toneelstukken en verhalen.

Dit toont dus weer eens aan hoe hetzelfde verhaal héél anders benaderd kan worden door verschillende culturen – zelfs griezelverhalen!

• Wat vind jij?

Beide versies van het verhaal vond ik heel boeiend om over te lezen, vandaar dat ik er jullie vandaag over verteld heb. Ik ben al van jongs af aan erg geïnteresseerd geweest in Oosterse culturen (met name Japan) en vooral ook hun verhalen; ze zijn zo anders dan de onze!

Maar als ik zou moeten kiezen tussen de eerste, écht Japanse versie, of de tweede versie, beïnvloed door de Westerse cultuur? Nou, dan denk ik toch dat het tweede verhaal me net iets meer aanspreekt. Hoeveel ik ook houd van de Japanse cultuur en hun andere manier van verhalen vertellen, ben ik bang dat ik ergens toch iets te Westers ben in mijn manier van denken – ik houd erg van romantische verhalen met (bitterzoete) happy endings en ik ben bang dat dat altijd zo zal blijven 😀

Wat vind jij? Welke versie van Banchō Sarayashiki spreekt jou het meeste aan? Laat het weten in de comments!

En… wat denk jij? Is het écht gebeurd, of niet? Zou jij het Himeji kasteel ’s nachts durven te betreden? 🙂 (Niet om stoer te doen, maar ik waarschijnlijk wel. Ik ben een sucker voor enge dingen!)

Oké, dit concludeert de tweede week van Oktober Halloween Maand! Ik hoop dat jullie dit artikel interessant vonden en uitkijken naar volgende week! 😀 Bedankt voor het lezen!

BE CREEPY. STAY FREAKY.

– Lynn

Ook het verhaal van “Banchō Sarayashiki” heeft me weer geïnspireerd; daarom deel ik vandaag ter ondersteuning van dit artikel mijn korte verhaal “Tien Kaarsen” op mijn korte verhalen-blog Lynn’s Paper Heart. Het is absoluut geen retelling; het enige wat eigenlijk overeenkomt is de vrouw die tot en met negen telt, en dan een vreselijke gil laat horen én dat het verhaal zich afspeelt in een kasteel; verder heb ik alles zelf verzonnen ?

>>>Lees mijn korte verhaal “Tien Kaarsen” hier<<<

okt

2018

OKTOBER HALLOWEEN MAAND 2018: Enge rode kinderfietsjes

Hallo allemaal en welkom bij mijn allereerste Halloween 2018 blogartikel! 😀

De hele maand oktober zal er iedere week een Halloween-gerelateerd artikel verschijnen, gewoon om lekker in de griezel-sfeer te komen. Iedereen die mijn boeken heeft gelezen, weet inmiddels dat hoewel ik young adult/urban fantasy boeken schrijf, ze vaak toch ook een beetje naar het horror genre neigen. Dat is misschien niet zo verrassend – toen ik een klein meisje was, was ik al gek op enge dingen (waar andere kinderen voor op de loop gingen). Tja, misschien was ik een beetje een morbide kind (dat wel van Pokémon hield, trouwens. Contrast?!), maar dit verklaart wel mijn enthousiasme voor Halloween!

Hoe dan ook, na deze hele inleiding is het tijd om te beginnen aan week 1 van Oktober Halloween Maand. En deze week… wil ik het met jullie hebben over enge rode kinderfietsjes. Of eigenlijk één (eng) rood kinderfietsje, en hoe zoiets als dat mij als schrijfster vreemd genoeg enorm kan inspireren voor een griezelverhaal! Gewoon een anekdote. Laten we beginnen…:

• Geluiden in de nacht

Voor het rode kinderfietsje, klonken er eerst geluiden in de nacht.

Dit gebeurde afgelopen zomer. Het was een warm weekend, dus ik bleef laat op. Ik had gezellig een film gekeken met mijn familie en ruim na middernacht was het wel eens tijd om naar bed te gaan.

En toen… hoorden mijn zus en ik vreemde geluiden. Het klonk als gepiep. Mijn zus merkte op dat ze dat geluid een paar nachten eerder ook al had gehoord. We luisterden nog iets beter, tot de geluiden wegstierven, en vroegen ons fronsend af wat het in vredesnaam was.

Ik zei, een beetje lacherig, dat het me deed denken aan een krakende fiets – maar dan wel een klein fietsje. Een kinderfietsje! Mijn zus snoof – “Hoe kan dat nou? Welk kind fietst er nu na twee uur ’s nachts nog rond op een fiets?”

Die opmerking prikkelde mijn fantasie.

“Misschien is het ook geen gewoon kind,” begon ik grijnzend. “Misschien is het wel een demon, of zo.”

Mijn zus lachte, draaide met haar ogen.

En ik besloot er nog een schepje bovenop te doen, door te zeggen: “Of een clown. Een kind-clown.”

Mijn zus heeft namelijk een hekel aan clowns.

Nou ja, toegegeven, ik heb er ook niet veel mee (ik ga niet zeggen dat ik een fobie heb, maar je doet mij geen lol met een clown!), máár mijn opmerking leverde het gewenste effect op – ik bezorgde mijn zus de rillingen…

We lachten er vervolgens om… en vergaten de geluiden die we hadden gehoord.

• Achtergelaten

Enkele weken later. Weer een warm weekend en een lange avond. Voor ik naar bed toe ging, stapte ik nog even naar buiten om van de zomernacht te genieten. Ik keek uit over het speelveldje verderop, schemerig verlicht door slechts enkele lantaarnpalen. Het was stil. Uitgestorven.

En in het midden van het veldje, stond een fiets.

Een klein, rood kinderfietsje.

Achtergelaten.

Als er iets is wat ik altijd een beetje morbide vind, dan is het achtergelaten kinderspeelgoed. Het geeft me altijd een ongemakkelijk gevoel, misschien omdat mijn fantasie te groot is en ik te veel griezelfilms heb gezien met bezeten speelgoed.

Maar dit fietsje vond ik extra eng – want het deed me gelijk terugdenken aan de geluiden die we ’s nachts hadden gehoord en het verhaal dat ik eromheen had verzonnen, in een poging mijn zus een beetje bang te maken.

Toeval? Of…?

Ik grijnsde nerveus, ging terug naar binnen en deed de gordijnen dicht.

Later die nacht, toen ik in bed lag… hoorde ik echter opnieuw de piepende geluiden. Als van een kinderfietsje dat wegreed.

De volgende dag zag ik het fietsje nergens meer.

• Geïnspireerd

Oké, oké, misschien klop ik dit verhaal wel een beetje op en is er een doodnormale verklaring voor, maar het is écht gebeurd! 😀

En… dat inspireerde me, zoals de kleinste dingen me kunnen inspireren voor mijn boeken en verhalen! In dit geval gaf het me een idee voor een kort verhaal, dat ik wilde schrijven voor de Halloween periode.

Ik heb echter het één en ander veranderd – ik heb er uiteindelijk geen clown in geschreven, aangezien dat me bij nader inzien een beetje te veel deed denken aan IT van horror-meester Stephen King. Bovendien verzin ik graag mijn eigen griezelige wezens.

Zo is mijn korte verhaal “De Spin” ontstaan, die sinds vandaag te lezen is op mijn korte verhalen blog, Lynn’s Paper Heart! Als je het leuk vindt en een paar minuutjes de tijd hebt om te griezelen (om samen met mij in de sfeer te komen voor Halloween!), lees dan >>>hier<<< het verhaal van “de Spin”!

Nou, dat was het allereerste Halloween artikel van deze maand! Volgende week komt de volgende blogpost, waarin ik weer iets anders te vertellen heb… Ik hoop dat jullie het leuk vinden en van Oktober Halloween Maand zullen genieten!

BE CREEPY. STAY FREAKY.

– Lynn